Prinses Christina, die vrijdag op Paleis Noordeinde overleed, hechtte enorm aan haar anonimiteit. “Ik beweeg me graag in de anonimiteit, waar die lading van prinses-zijn er niet is. Waar ik mensen kan ontmoeten en mensen mij aardig vinden om mijzelf, niet om wat ik ben.”
Dat was in Nederland zeker in haar jongere jaren moeilijk te bewerkstelligen, maar in het buitenland des te beter. “Prinses-zijn, is een niet-verdiende handicap”, meende Christina. De jongste dochter van koningin Juliana en prins Bernhard liet zich daardoor niet ontmoedigen, ook niet door haar ernstige oogafwijking.
Zielig was ze in elk geval niet. “Mensen die zeggen, kennen me niet en weten niet hoe ik ben. Je moet positief met je problemen omgaan en niet blijven zeuren of klagen. Daar word je niet sterker van”, vertelde ze in een vraaggesprek. Ze koos bewust voor een leven dat zich grotendeels buiten Nederland afspeelde.
Nummer
Dat begon al met een studie in Montreal in 1968. “Ik wilde graag mijn opleiding volgen in een omgeving waar ik gelijk kon zijn aan de andere studenten.” Na de opleiding vertrok Christina naar New York. “Hier kan ik een nummer zijn’’, stelde ze tevreden vast. Niemand kende haar. “Ik ben er een kleine vis in een grote vijver. In Nederland is het toch net andersom.”
In Amerika leerde ze ook haar echtgenoot Jorge Guillermo, een Cubaanse banneling, kennen met wie ze in 1975 in het huwelijk trad. Het huwelijk hield 21 jaar stand en het paar kreeg drie kinderen, die deels in New York en deels in Nederland – Christina liet op de Horsten villa Eikenhorst bouwen – opgroeiden. Na de scheiding kwamen over het huwelijksleven vooral negatieve berichten naar buiten, en anders dan prins Carlos Hugo – de ex van prinses Irene – verdween Jorge Guillermo geheel uit beeld.
Familiegebeurtenissen
Prinses Christina, die zich in navolging van zus Irene lange tijd Christina van Lippe-Biesterfeld noemde en haar titel wegliet, woonde daarna onder meer in Londen en de laatste jaren in Italië. Boven de Koninklijke Stallen in Den Haag had ze nog wel een appartement en bij de belangrijkste familiegebeurtenissen van de Oranjes was ze altijd present.
In het nieuws kwam ze alleen door muziek: ze nam een aantal cd’s op, zong bij de uitvaart van haar beide ouders en bleef betrokken bij het Prinses Christina Concours. “Zang vormt een essentieel deel van mijn leven. Ik loop de hele dag te zingen. Dat gaat gewoon vanzelf.”
Ook trok ze, maar dan negatief, de aandacht door veiling van kunstschatten en het veiligstellen van haar geld door het op een rekening op Kanaaleiland Guernsey te parkeren. Beide handelingen worden door de regering als volkomen legaal bestempeld, maar in de Tweede Kamer en in het geval van de kunst ook van musea, klonk kritiek. De prinses, bij wie eind 2017 botkanker is geconstateerd, reageerde er niet op. Volgende week wordt ze in besloten kring gecremeerd.
