Toespraak van Zijne Majesteit de Koning in verband met het coronavirus, vrijdag 20 maart.
Binnen enkele weken is ons dagelijks leven drastisch veranderd. Het coronavirus raakt ons allemaal, in Nederland, in de Caribische delen van het Koninkrijk en in de hele wereld.
Het meest getroffen zijn de mensen die ernstig ziek zijn en hun familie. Wij leven intens mee met de nabestaanden van de mensen die zijn overleden en met alle corona-patiënten, thuis of in een ziekenhuis.
Wij denken aan U in deze moeilijke tijd.
De maatregelen om de verspreiding van het virus af te remmen zijn noodzakelijk en ingrijpend. Ik begrijp Uw verdriet als U Uw geliefde, Uw moeder, vader, oma of opa niet kunt bezoeken in het verpleeghuis. Juist nu wilt U maar één ding: hun hand vasthouden. Troost geven.
Mensen leveren uitzonderlijke prestaties. Dat geldt natuurlijk voor onze artsen en verpleegkundigen. Terecht krijgt U veel waardering uit de hele samenleving. Wij zijn trots op onze zorgprofessionals en op de hele medische sector. Duizenden voormalig zorgverleners en andere vrijwilligers melden zich spontaan om bij te springen. Fantastisch.
Wij mogen ook trots zijn op de deskundigen van het RIVM, de GGD’s en op alle andere instellingen en experts die ons op basis van wetenschappelijk onderzoek en ervaringskennis de weg wijzen. Zij staan onder hoge druk. Het is belangrijk dat we hun ons vertrouwen blijven geven en alle aanwijzingen opvolgen. Zij hebben maar één doel voor ogen en dat is dat wij samen zo goed mogelijk door deze crisis komen en dat de risico’s voor kwetsbare mensen zo klein mogelijk blijven.
We beseffen ook maar al te goed hoe onmisbaar de mensen zijn die voorkomen dat onze samenleving stilvalt. Mensen in de logistiek, de supermarkten, de schoonmaak, de ICT, het onderwijs, de kinderopvang, het openbaar vervoer, bij de politie en op al die andere plekken.
U ‘draagt’ ons door deze moeilijke tijd heen.
Zonder U gaat het simpelweg niet. Heel veel dank.
Ons hart gaat ook uit naar iedereen die zich zorgen maakt over de continuïteit van zijn bedrijf. Of je nu exporteur bent of ZZP’er, deze situatie komt snoeihard aan. Het is verschrikkelijk om je eigen onderneming waar je jarenlang zoveel tijd en liefde in hebt gestoken, in gevaar te zien komen. Dat geldt ook voor mensen in de cultuursector die hun mooie projecten nu niet kunnen verwezenlijken.
Ik denk ook aan alle kinderen in Nederland. Ik snap heel goed hoe jullie je voelen. Eerst is het misschien spannend om vrij te zijn. Maar dat gaat snel over. Niet naar school kunnen. Niet naar voetbal of balletles. Verjaardagsfeestjes die niet doorgaan. Dat is best moeilijk.
Ook voor ouders! Opeens zit je thuis met het hele gezin. Gedwongen moeten thuiswerken, nauwelijks mogelijkheden hebben om er op uit te gaan omdat bijna alles waarop je je verheugde is afgelast…
Dat vraagt nogal wat van ons allemaal.
Als je onzeker bent of bang, is de behoefte aan contact met andere mensen groot. Je wilt je verhaal kwijt. Je wilt het liefst vertrouwde gezichten om je heen. Als het kan samen even de zorgen vergeten.
In de huidige omstandigheden is dat veel moeilijker geworden. We missen onze vaste patronen en vooral de mensen die daarbij horen. Je werkomgeving. De sportclub, de koffieochtend, de muziekvereniging, het familieweekend, de kerkdienst.
Het gemis daaraan maakt deze situatie extra lastig voor iedereen, maar vooral voor mensen op leeftijd die kwetsbaar zijn.
Gelukkig is er heel veel wat we wel kunnen doen. We weten immers allemaal wie er in onze directe omgeving aandacht nodig heeft. Dit is iets waar we samen doorheen moeten. Heel veel mensen beseffen dat. Ze houden een wakend oog op anderen en helpen elkaar waar het kan.
Het coronavirus kunnen wij niet stoppen. Het eenzaamheidsvirus wel!
Laten we samen zorgen dat niemand zich in de steek gelaten voelt.
Als een bezoekje niet mogelijk is, dan zijn er gelukkig de online communicatiemiddelen, de telefoon of de post. En Nederland zou Nederland niet zijn als niet overal mensen spontaan in actie zouden komen.
Buurtgenoten die klaarstaan voor het woonzorgcentrum in de wijk. Mensen die zich als vrijwilliger aanmelden bij een hulplijn. Studenten die zich als kinderoppas aanbieden bij ouders met vitale beroepen. Corona maakt ongelofelijk veel daadkracht, creativiteit en medemenselijkheid los.
Het zijn die eigenschappen die we heel hard nodig blijven hebben, niet alleen nu, maar zeker ook later als de omstandigheden misschien nog uitdagender worden.
U allen zorgt ervoor dat ondanks de verlamming van het openbare leven, het hart van onze samenleving blijft kloppen. Alertheid, solidariteit en warmte: zolang we die drie vasthouden kunnen we deze crisis samen aan, ook als het wat langer gaat duren.
2020 wordt een jaar dat ieder van ons zich een leven lang zal herinneren. Iedereen heeft zijn eigen ervaringen en beleeft het op een andere manier. Maar ik hoop en verwacht dat een gevoel van saamhorigheid en trots ons dwars door deze moeilijke tijd zal blijven verbinden.
