Eloise: ‘Ik ben meer dan mijn achternaam’

In de zomer van 2021 dronk gravin Eloise van Oranje een cappucino met Vorsten-redacteur Karlijn Hoftijzer om te vertellen over haar nieuwe studentenleven en haar eerste boek. Dit interview verscheen eerder in Vorsten 10, 2021.

“Sorry dat ik iets te laat ben, deze ochtend loopt nu al helemaal chaotisch”, verontschuldigt Eloise zich als ze een ietsjepietsje laat aankomt in Café Zurich aan het Amsterdamse Mercatorplein. Dat ze juist op deze plek voor Vorsten de tijd neemt om te vertellen over haar nieuwe boek en nieuwe leven is niet toevallig: het café is vijf minuten verwijderd van de Hotelschool waar ze studeert en ze komt er graag met studiegenoten voor een lunch of een drankje, vertelt ze. Ze noemt het café ook als een van haar favorieten in haar boek Learning by Doing, dat in juni het levenslicht zag. In het boek geeft ze haar kijk op een aantal thema’s die op di moment belangrijk zijn in haar leven, zoals op kamers gaan, food, vintage kleding en goed in je vel zitten. Eloise startte op haar achttiende het openbare Instagramaccount @eloisevanoranje en kreeg razendsnel een grote groep volgers. In de zomer van 2021 zijn dat er meer dan 250.000. Ze beantwoordt regelmatig uiteenlopende vragen van haar volgers, en dat bracht haar op het idee om de antwoorden te verwerken in een lifestyleboek, dat voornamelijk onder jonge meiden aftrek zal vinden. In het voorwoord van haar boek bedankt ze haar volgers: “Jullie hebben mij verwelkomd in deze grote sociale mediawereld en hebben mijn openheid en gekkigheid geaccepteerd.” Eloise ziet er vandaag precies zo uit als op Instagram: “Mijn blouse is vintage, de broek is een oude van m’n moeder, mijn schoenen zijn uit de shop van m’n broer.” Om haar nek bungelt het kettinkje dat ze bij haar doop kreeg van haar oom Friso, ook daar vertelt ze over in haar boek. Terwijl ze een cappuccino en een stukje bananenbrood bestelt, vertelt ze dat ze net verhuisd is naar een nieuw appartement dat ze met twee vriendinnen deelt: “Oh, dat vertel ik nu eigenlijk pas voor het eerst!” Het eerste studiejaar woonde ze intern op kamers en deelde ze haar kamer met een studiegenoot. Nu moet de campus leeg en verhuisde ze samen met ‘mammie’ Laurentien haar spullen naar haar nieuwe stek. “De laatste spullen heb ik zelf nog verhuisd”, vertelt ze lachend.

Je hebt pas geleden je rijbewijs gehaald, dus je had ook zelf je spullen kunnen verhuizen?

“Nou, ik heb geen eigen auto en ik heb nog weinig tijd gehad om echt te rijden, ook niet thuis bij mijn ouders. Ik heb laatst wel op een scooter door Amsterdam gereden, dat was heel leuk. Ik hoop niet dat ik nu lui word en niet meer wil fetsen.”

Je hebt net Learning by doing gepubliceerd, hoe waren de afgelopen weken met zo veel persaandacht?

“Niet normaal, zo druk, zeker aan het einde van dit eerste schooljaar. Ik moet nu op school vijf dagen lang acht uur per dag shifts draaien alsof ik fulltime werk. Bijvoorbeeld in het hotel of in de keuken. Dat is best intens. Als ik heel eerlijk ben had ik mijn tijd liever in andere dingen willen steken. Bijvoorbeeld meer zelf doen bij het organiseren van de lancering van het boek. Ik wil overal altijd bij zijn en iedereen helpen, zeker als het iets is wat ik zelf organiseer. Maar het is niet anders, mijn schoolverplichtingen zijn ook belangrijk.”

Op de persdag reed je met een bus door Nederland om je boek aan verschillende infuencers te overhandigen en levenslessen te verzamelen. Hoe was dat?

“Bij mij gaan dingen altijd op een of andere manier mis omdat ik best chaotisch ben, maar dankzij het teamwerk met Chickslovefood, met wie ik het boek samen heb gemaakt, ging alles helemaal goed. Het was een dag vol leuke ontmoetingen met bijzondere mensen die allemaal hun eigen ervaringen hebben. Iedere ontmoeting was anders, en iedereen was heel open. Die levenslessen bewaar ik natuurlijk goed. In de auto naar huis dacht ik: ik wil niet dat deze dag eindigt! Het is heel inspirerend om met zo veel energieke vrouwen samen te werken.”

Welke levensles zou jij geven aan de kleine Elo?

“Ik wil wel een levensles aan mijn vijftienjarige ik geven. Ik zou dan denk ik zeggen: don’t care so much about what people think. Wees jezelf trek je niets aan van andermans commentaar. Dat klinkt heel makkelijk gezegd, maar ik was vroeger heel erg … niet eens onzeker over mijn uiterlijk, maar meer over mijn innerlijk. Mogen mensen me wel? Zeg ik wel de goeie dingen? Ben ik niet raar in m’n gedrag? Terwijl dat totaal niet boeide. En ik had gewoon heel leuke vrienden, maar ik had nog steeds dat stemmetje in mijn hoofd. Als ik dan een les zou geven, zou ik zeggen: het maakt niet uit, als je jezelf maar in de spiegel kunt aankijken. En niet alles te serieus neemt. De volgende dag is iedereen vaak vergeten wat er precies is gezegd.”

Maar inmiddels heb je ook ervaren dat dingen die je doet of zegt niet meteen de volgende dag vergeten zijn. Of dat nou positief of negatief wordt gebracht.

“Ja, dat is inderdaad wel grappig. Die switch. Dat soort dingen doen me niks. En daarom kan ik die levensles nu aan mijn vijftienjarige zelf geven.”

Amalia, trendsetter in de dop

Josine Droogendijk kijkt naar de stijl van de toekomstig koningin.

Heb je dat moeten leren?

Vroeger was dat lastiger. Als er bijvoorbeeld dingen over mijn familie werden gezegd die niet waar waren, dan kon ik daar echt wel verdrietig om zijn. Er is niet echt een tijd geweest dat ik dacht: oké Elo, nu maakt het niet meer uit. Zet die switch om. Het is geleidelijk gekomen.”

Is het lastiger als het over familie gaat? Je hebt het bijvoorbeeld voor je broertje Claus opgenomen toen er werd gesuggereerd dat hij van school was gestuurd en daarom naar Gordonstoun ging?

“Ja, want het was gewoon totaal niet waar wat er werd gezegd. Het was juist een enorme kans! Hij zat daar ook echt wel even mee. Als het met familie wat doet, dan doet het mij wat. Als het over mezelf gaat laat ik het van me afglijden, maar als ik zie dat het mijn familie wel wat doet, dan ga ik niet een beetje aan de zijkant staan zo van: ja, het gebeurt. Claus doet het super goed daar en ik ben trots op hem. [Inmiddels heeft Claus zijn diploma op zak, red.] Hij heeft zelfs een prijs gewonnen met zijn vrienden als beste Young Entrepreneurs van Schotland. Ik begrijp echt niet waarom mensen zo maar dingen schrijven die niet waar zijn. En dat zelfs niet durven toegeven als je ze daarop aanspreekt.”

Je vertelt in je boek over de dierbare sieraden van je familieleden. Een ring die je van je oma Beatrix kreeg en een kettinkje van je oom Friso. Waarom praat je verder niet over je familie in je boek?

“Omdat het niet echt ik is. Het boek gaat over de vragen van volgers, over wat mij bezighoudt. Waarom zou ik het dan over mijn familie hebben? Ik schrijf liever over dingen waarover ik zélf gepassioneerd ben. Mijn familie is natuurlijk een groot deel in mijn persoonlijke leven maar ik schrijf er gewoon niet over. Learning by doing gaat niet over Eloise van Oranje maar over Eloise. Ik wil niet self centered klinken, maar ik ben meer dan mijn achternaam. En de vragen van mijn volgers gaan gelukkig ook over veel meer dan
dat.”

Die achternaam brengt positieve en negatieve dingen met zich mee?

“Het is niet iets negatiefs, het is een deel van wie ik ben, zoals dat bij iedereen is. Maar het voelt wel negatief als mensen zeggen: ‘Je bereikt alleen maar dingen omdat je die achternaam hebt.’ Het is zo gemakkelijk om dat te zeggen. Ik werk hard voor de dingen die ik doe. Toen ik mijn Instagram-account nog niet zo lang had, zeiden mensen dat ik m’n vwo-diploma gewoon zomaar gekregen – of zelfs gekocht – had. Ik dacht toen echt: jullie willen niet weten hoeveel moeite ik daarvoor heb moeten doen. Het komt me echt niet zomaar allemaal aanwaaien. Dus ja, dit zijn misschien wat negatieve kanten, maar again, het gaat ook een beetje langs me heen.”

Is dat het grootste vooroordeel dat iemand over jou kan hebben?

“Ja, dat het allemaal best wel makkelijk komt en dat ik nergens echt mijn best voor hoef te doen. Of mensen die zeggen: ‘Ik had niet verwacht dat je zo leuk en open bent, ik dacht dat je een beetje arrogant zou zijn.’ Dan vraag ik me altijd af waar dat vandaan komt. Maar ja, mensen hebben nu eenmaal vooroordelen. Ik ben dan gewoon blij dat ik het tegendeel kan laten zien. Gewoon door te zijn wie ik ben. Ik hoop dat mensen me niet arrogant vinden, maar ik moet er niet in blijven hangen. Ik probeer te laten zien dat ik gewoon normaal ben.”

Maar waaraan merk je dat je niet uit een normaal gezin komt?

“Misschien wel doordat alles wat ik post of zeg onder een vergrootglas wordt gelegd. Juist ook dingen die totaal geen nieuws zijn.”

Bijvoorbeeld toen je op je Instagram plaatste dat je het soms lastig vindt om in het openbaar foto’s van jezelf te maken? Dat wordt vervolgens groots opgepakt.

“Ja dat! Mijn vader vroeg me: ‘Elo, gaat het wel goed?’ Ik wist niet waar hij het over had. Ik zei: ‘Volgens mij weet je meer dan ik, het gaat heel goed met mij!’ En toen zei hij dat hij hoorde dat ik me niet lekker voelde. Dat was dus totaal niet zo. Hij had van iemand gehoord dat het niet goed ging, maar dat kwam omdat mijn post verkeerd was geïnterpreteerd.”

Mensen vinden jouw leven gewoon interessant

“Waarom? Ik weet het niet. Met het voorbeeld van net wil ik niet zeggen dat ik anders dan anderen ben, maar wel dat ik in een bijzondere situatie zit. Maar mijn boek gaat juist over mijn eigen tips aan andere meisjes van mijn leeftijd. En de boodschap is juist: iedereen is gewoon en iedereen is bijzonder.”

Je moeder heeft je feedback gegeven voor je boek. Hoe is je band met haar?

“Heel goed, ik ga altijd naar haar als ik advies nodig heb. Ze heeft me – net als m’n vader – goed geholpen met het boek. Ze weet wat het is om een boek te maken, ik moet er zelf nog aan wennen dat ik nu een auteur ben. Ik heb met mijn moeder een sterke band. Als ze me naar Amsterdam brengt of ophaalt, dan hebben onze ritten altijd een betekenis. We praten nooit over koetjes en kalfes. We hebben bijvoorbeeld tijdens een rit de titel Learning by doing bedacht, of we praten over andere grote dingen in mijn leven.”

Voel je dat je een voorbeeldrol hebt als infuencer, bijvoorbeeld toen je gevaccineerd werd? Toen plaatste je als het ware een disclaimer dat iedereen hierin een eigen keuze moet maken.

“Haha, influencer, dat klinkt nog steeds raar. Maar ja, meer omdat mensen mij vroegen welke prik ik kreeg en hoe ik me daarna voelde. Ik ben geen huisarts, dus ik kan geen advies geven. Ik kan niet vertellen hoe het zou moeten zijn. Ik wil geen verkeerde informatie geven of doktertje spelen.”

Je bent dol op vintage kleding en op je insta en in je boek draag je uit dat dit een duurzame keuze is. Zijn er meer zaken waar je je over uit zou willen spreken?

“Ja, honderd procent. Ik heb zo veel ideeën en meningen, ik zou daar meer over willen praten en dat gaat ook gebeuren. Ik heb zo’n groot platform, en dan kun je alleen maar letten op het soort foto’s dat je plaatst, maar je kunt ook letten op de boodschappen die je deelt. Het voelt voor mij goed om met zo’n groot platform van mensen, die interessant vinden wat ik doe, ook iets te doen dat echt interessant ís. Niet alleen een leuk fotootje hier en een leuk fotootje daar, maar iets met waarde. Bijvoorbeeld waarom duurzame fashion zo belangrijk is. Of waarom vooroordelen zo nutteloos zijn. Juist met sociale media moeten we ons steeds blijven realiseren wat echt is en wat nep. En mensen niet zomaar in hokjes stoppen. Daar wordt de wereld echt niet beter van.”