De Belgische koningin Mathilde hoopt dat haar oudste dochter prinses Elisabeth voorlopig nog tijd en kans krijgt haar eigen leven te leiden. Dat zei de koningin in een gesprek met Belgische media aan het slot van haar VN-bezoek aan Mozambique. Het Nieuwblad publiceerde het vraaggesprek zaterdag.
De 17-jarige Elisabeth studeert sinds afgelopen zomer aan het Atlantic College in Wales, waar eerder ook Willem-Alexander zijn middelbare schooltijd heeft afgemaakt. Het is een school met een zeer internationale groep leerlingen, die zich buiten schooltijd ook maatschappelijk actief moeten tonen. Voor Mathilde en het gezin is de afwezigheid van Elisabeth nog steeds wennen.
“Het is een aanpassing voor ie-de-reen in ons gezin. Maar ik vind het vooral een verrijking voor haar. Ze studeert met leeftijdgenoten van over de hele wereld. Ze kan daar eerst genieten van een normaal leven, wat ik echt belangrijk vind. Een privéleven. Laat haar daar maar van profiteren. Ze is nog jong”, zei de koningin. Dat haar dochter zich ook buiten school inzet, heeft haar steun en instemming. “Elisabeth engageert zich in veel domeinen. Ik moedig haar daarin aan.”
Capulana’s
Koningin Mathilde was in Mozambique als pleitbezorger van de VN voor de duurzame ontwikkelingsdoelen. Haar aandachtsgebied zijn vooral vrouwen en kinderen, en de zorg dat zij gelijke kansen krijgen, toegang tot onderwijs en medische zorg, en gevrijwaard worden van geweld. De koningin voerde tientallen gesprekken, niet alleen met autoriteiten, maar ook met gewone dorpsbewoners.
“Als ik een gesprek voer met authentieke mensen, vergeet ik alles wat er om me heen gebeurt. Daar speelt mijn verleden als logopediste en mijn opleiding als psychologe een rol in. We hebben twee oren en één mond. Wat ik bedoel: we moeten dubbel zo hard luisteren als praten. Als iedereen dat zou doen, raken de problemen opgelost”, aldus Mathilde.
Tijdens haar visite werd ze keer op keer verwelkomd met dans en zang, en kreeg ze prachtige omslagdoeken – capulana’s – als geschenk. “Ik ga ze eerst tonen aan mijn kinderen en echtgenoot. En hen vertellen dat dit hoorde bij de hartelijke ontvangst bij elk bezoek. En dat er altijd werd gedanst - bij 30 graden. Ondanks de warmte hadden de mensen energie te over. Er deden zowel jongens als meisjes mee. Een mooie boodschap dat iedereen gelijkwaardig is, wat enkele jaren geleden hier nog niet zo was.”
