Ze racen van hot naar her, en staan lang in persvakken om die ene foto te maken. De royaltyfotografen van Nederland schrijven geschiedenis door letterlijk alles wat de royals doen vast te leggen. Dank jullie wel!
Ze verslinden kilometers boeken en hebben binnen het koninklijke onderwerp ieder een eigen expertise. Martijn Akkerman weet álles over juwelen, Paul Rem verbindt de geschiedenis van de Oranjes met voorwerpen en kunst, Josine Droogendijk weet als eerste wat Máxima aan heeft en Wim Dehandschutter is kind aan huis bij de Belgische royals. Vorsten heeft zo veel freelancers die mooie en betrouwbare verhalen leveren. Ik dank hen allen uit de grond van mijn hart dat ze met me wilden samenwerken. Natuurlijk wil ik de royals zelf danken. Zij zijn niet alleen onderwerp in Vorsten, maar werkten ook mee om u een inkijkje in hun leven te geven en hun opvattingen met u te delen. Mijn interviews met hen zijn me zeer dierbaar, en het vertrouwen dat zij me hebben gegeven, is voor mij mooier dan de glinstering van de Koh-i-Noor. De royals volgen bracht me over de hele wereld.
En dan het vaste team! Toen koningin Beatrix haar abdicatie bekendmaakte, toen koning Willem-Alexander werd ingehuldigd, toen prins Phillip overleed: we gingen aan de slag! Ik wil hen danken voor de tien jaar dat ik hun hoofdredacteur mocht zijn. Ze hebben me gesteund in mijn ambitie om Vorsten ‘dé hofleverancier’ te laten zijn. Ik wil mijn dierbaren danken voor het begrip dat zij hadden voor mijn positie. Mijn dochter vierde haar verjaardag, terwijl mamma achter de laptop tikte omdat prins Friso werd begraven op die dag. Ze heeft niet geklaagd, integendeel, ze gaf me een lekker kopje koffie. Mijn gezin heeft nooit geklaagd over het feit dat ik weg was, op reis vanwege een staatsbezoek, of aan het werk op Koningsdag.
Maar bovenal wil ik u bedanken! Iedere dag wanneer mijn wekker ging, stond ik vol enthousiasme op voor u. U hield mij enthousiast en energiek, wat er ook gebeurde. Coronatijd heeft dit versterkt. Juist in een tijd dat contact met dierbaren lastig was, wilde ik u blij maken met een mooie Vorsten! Ik genoot van de momenten dat ik u kon ontmoeten, zoals op de vele lezersdagen de afgelopen tien jaar.
Ik wil iedereen danken die mijn leven, mijn werk zoveel glans heeft gegeven. Ik neem afscheid van Vorsten. En dat doet best een beetje pijn, want u bent als familie gaan voelen. Vorsten is tien jaar lang mijn kindje geweest, en, net als mijn andere twee kinderen, gegroeid. Ik sla mijn vleugels uit en ga op avontuur. Het onderwerp Koninklijk Huis zal ik niet verlaten. De kennis die ik de afgelopen 25 jaar heb opgedaan zal ik blijven delen, op televisie en radio én online. Niet langer als hoofdredacteur van Vorsten, maar als freelancer. U kunt mij vinden op Facebook, Instagram en YouTube, en ik heb zelfs een eigen website (justinemarcella.com). Daarnaast wil ik mijn eigen bedrijfje laten groeien en ga ik weer studeren.
Het was me een groot genoegen me uw hoofdredacteur te mogen noemen en… We’ll meet again!
