De zon schijnt fel wanneer ik naar Den Haag rij voor een afspraak met prinses Laurentien, en ik kijk uit naar het gesprek. In de koude wintermaanden bedacht ik al dat de verschillende jubilea van de prinses in de maand mei een mooie aanleiding zouden zijn voor een openhartig gesprek. En nu is het zover. Onbewust dwalen mijn gedachtes af naar vijftien jaar geleden, toen ik ook voor deze prinses naar Den Haag reed. Het waren andere omstandigheden, het weer was wisselvallig. Daar waar nu een colbert volstaat, waren toen een regenjas en paraplu onmisbaar.
Wat vliegt de tijd. Vijftien jaar geleden: Laurentien Brinkhorst als eerste bruid in het gezin van toenmalig koningin Beatrix en prins Claus. De verbintenis met prins Constantijn nam twee dagen in beslag. Op 17 mei 2001 werd het burgerlijk huwelijk voltrokken en twee dagen later vond de kerkelijke inzegening plaats in de Grote of St. Jacobskerk in Den Haag. Het was prachtig, ondanks de spatjes regen die eerste dag. Prins Bernhard was er nog bij, evenals als Laurentiens schoonvader prins Claus. Een stralende schoonmoeder en een blije Máxima waarvan we hoorden dat ze de Nederlandse identiteit had gekregen toen prinses Beatrix dit trots vertelde aan Jeltje van Nieuwenhoven. En we kregen die dag ook Mabel Wisse Smit in het vizier, de mooie blonde dame die bij de groepsfoto achter een breed grijnzende prins Friso stond opgesteld.
Terugkijken is niet echt aan prinses Laurentien besteed, legt ze me deze maandagmorgen uit, ze kijkt liever naar de toekomst. Maar het verstrijken van de jaren, ze blaast deze maand alweer vijftig kaarsjes uit, heeft wel effect op de prinses. De dood is wat dominant aanwezig geweest in haar leven en juist de weggevallen dierbaren geven haar de energie om nog meer van het leven te genieten en het te vieren. En er valt genoeg te vieren deze maand, want ze ziet niet alleen Sarah, ze is deze maand dus ook vijftien jaar getrouwd met haar grote liefde. Wanneer ik met de prinses spreek over prins Constantijn, fleurt ze helemaal op. Eén mooie eigenschap noemen is niet te doen, ze geeft een hele lijst. Ik kijk tijdens dit moment overigens wel even terug: ik zie dezelfde gelukkige glimlach als toen zij de bruid was.
Het gesprek met prinses Laurentien verloopt, ondanks het toeziend oog van de RVD dit keer, ontspannen, en ik vind haar open en eerlijk in haar antwoorden. Ze vertelt gepassioneerd en inspirerend over de doelen die ze wil bereiken. Ze is een hardwerkende vrouw, een filantroop én lid van het Koninklijk Huis.
Ik wens de prinses (en prins Constantijn) nog heel veel mooie jaren in goede gezondheid, en hopelijk dezelfde energie die ze de afgelopen vijftien toonde. Energie, waarmee ze fantastisch werk heeft verricht.
