Eloise en Claus vliegen uit

We volgen de koninklijke familie van generatie op generatie, en dat blijf ik bijzonder vinden. Ik was aanwezig bij de huwelijken van de koning, zijn broers en zijn neven, en ik zag vele baby’tjes gedoopt worden en gezinnen gevormd. En gek genoeg ‒ ik heb ongeveer dezelfde leeftijd als koningin Máxima ‒ liep mijn leven min of meer synchroon met dat van de mensen die ik beroepsmatig en met veel plezier volg. Bij het huwelijk van koning Willem-Alexander en koningin Máxima liep zowel prinses Laurentien als ik met een dikke buik. Mijn kinderen worden groot en steeds zelfstandiger. Die van haar ook. Onze rol van moeder verandert, we hoeven geen kusjes meer te geven op kleine ‘au-tjes’, we jagen geen monsters meer weg uit de slaapkamer. De nieuwe generatie staat te klapwieken met de vleugels en we kunnen hen alleen aanmoedigen te vliegen en er onvoorwaardelijk voor hen zijn.

Het is een natuurlijke ontwikkeling die vooral voor de jeugd heel natuurlijk aanvoelt. Voor moeders is het soms even slikken. Prinses Laurentien zag haar dochter Eloise uitvliegen naar Amsterdam. Ze heeft Den Haag verruild voor de hoofdstad voor haar studie aan de Hogere Hotelschool. Gelukkig treint ze nog met regelmaat naar huis om te vertellen over haar nieuwe leven. Nog knapper vind ik het dat prinses Laurentien, samen met prins Constantijn natuurlijk, haar zoon de kans geeft zijn vleugels uit te slaan naar Schotland. Op de gerenommeerde internationale kostschool Gordonstoun gaat hij het Engelse eindexamen op A-niveau doen. En naast academische vorming kan hij er ook andere interesses, zoals sport en theater, ontplooien.

Claus is zeer ondernemend en op zijn nieuwe school krijgt hij de kans zijn beginnende sneakerbedrijfje Grails in de vorm van een speciale opdracht verder te ontwikkelen. Vanwege de geldende coronamaatregelen moet de jonge graaf twee weken in quarantaine bij aankomst in Schotland, en dan zijn moeders toch onmisbaar. Prinses Laurentien reisde met hem mee en heeft twee weken quality time met haar zoon voordat hij het nieuwe spannende avontuur aangaat.

Toen Claus vijf was, mocht hij de eerste steen leggen voor de verbouwing van Panorama Mesdag, onder begeleiding van zijn opa Laurens-Jan Brinkhorst. De toespraken duurden lang, en om de tijd te doden heb ik stiekem achter in de zaal ‘Bob de Bouwer’ met hem gespeeld. Ik vond hem grappig en ontwapenend. Volgens Eloise is hij zelfs de ‘leukste en meest sociale jongen en een geweldige broer’. Dat kleine ventje van toen is inmiddels een grote vent van 16 jaar. Een internationaal leven is hem niet vreemd. Van Brussel verhuisde hij naar Den Haag, om nu twee jaar lang nieuwe internationale vriendschappen te sluiten in Schotland.

Kinderen krijgen is een lang proces van leren loslaten, hoorde ik toen ik hoogzwanger was van mijn oudste. Makkelijk is het niet. Maar het gaat niet om ons, de moeders, het gaat erom kinderen een zo goed mogelijke start te geven om ze veilig en vol zelfvertrouwen los te kunnen laten. Ik wens Claus heel veel plezier! En zijn ouders sterkte bij het loslaten.