Wat was ik vereerd toen ik een persoonlijke uitnodiging voor de viering van 200 jaar Koninkrijk in mijn brievenbus vond. Ik besefte direct dat ik niet hoefde te koukleumen op een vierkante meter in een persvak terwijl de koning en koningin de feestelijkheden in de Ridderzaal en het Circustheater zouden bijwonen. De kledingvoorschriften stonden op de uitnodiging. In de Ridderzaal zou een middagjapon volstaan, bij het concert in het Scheveningse Circustheater was ‘feestelijk’ het credo. Mocht lang of kort zijn. In mijn kokerrok rijd ik die 30ste november naar Den Haag. Vorsten heeft al een jaar lang veel aandacht besteed aan 200 jaar koninklijke geschiedenis en ik zie dit als een grande finale. Tegelijkertijd is het echter ook de start van de officiële festiviteiten.
Over de rode loper lopen, blijft een ongemakkelijk gevoel. Ik ben ‘slechts’ pers, de loper is voor écht belangrijke mensen. Maar vandaag ben ik gast, dus ik moet me niet aanstellen, peper ik mezelf in. We krijgen koffie en er staan heerlijkheden. Ik heb nog niet ontbeten, maar hou me in. Ik wil niet het risico lopen uit mijn rok te knappen. Ik zie vele bekende gezichten; niet alleen de hofhouding drinkt nog even een bakkie, ook bekende Nederlanders als zangeres en presentatrice Leoni Jansen. We hebben een geamuseerd gesprek. Zij zat destijds toevallig tegenover het gemeentehuis in Wijk bij Duurstede toen het burgerlijk huwelijk tussen prinses Carolina en Albert werd voltrokken. Leoni zat dus eerste rang bij het huwelijk en leverde ons een mooie foto van het bruidspaar.
Ruim voordat koning Willem-Alexander, koningin Máxima en prinses Beatrix arriveren, worden wij verzocht onze plek in de Ridderzaal op te zoeken. De journalisten zitten achteraan, maar ik ben blij met mijn plek, ik kan alles goed zien. Ik zie hoe prof. mr. Pieter van Vollenhoven ‘gewoon’ tussen de andere gasten zit en weer eens de lachers op zijn hand krijgt. Ik zie oud-premiers elkaar groeten, ik kijk mijn ogen uit. Lubbers, Van Agt, Brinkman, de vaderlandse politieke ‘geschiedenis’ is goed vertegenwoordigd. Opvallende afwezige is Wim Kok. Navraag leert dat hij op reis is naar Australië en Japan.
Er zijn lege plekken op de derde rij achter de koning. Of wij daar willen zitten? Gretig gaan we op de uitnodiging in. Nu kunnen we alles nog beter zien. Hans Jacobs (journalist voor onder meer het ANP en Vorsten) en ik beseffen dat we ‘hoog’ zitten. Helemaal wanneer we merken dat de fractieleiders achter ons geplaceerd worden. We hebben topplaatsen en ik giechel inwendig als ik zie dat Geert Wilders twee rijen achter me zit. Tja, bij de viering van 200 jaar Koninkrijk mag Vorsten best een betere plek hebben dan zij die niet zoveel op hebben met de koninklijke familie, bedenk ik. Maar ik ben natuurlijk gewoon ‘vulling’. Ik geniet van die positie en zie een prachtig gevarieerd programma. Ik zie wanneer de prinses lacht, wanneer de koning opnieuw onaangekondigd een toespraak houdt, ik zit hier prima.
Tussen de Ridderzaal en het Circustheater heb ik net voldoende tijd om me bij een studievriendin om te kleden. De glitters zitten niet fijn, maar feestelijk is het wel, en daar gaat het om. Opnieuw een lange rode loper. Nu vind ik het nog vreemder. Langs de loper staan fotografen en cameramensen, en dat is normaal gesproken ook mijn plek. Ik ken ze bijna allemaal en begroet de cameramensen en fotografen die ik inmiddels al jaren ken. Sommigen zijn vrienden geworden en we gaan samen even snel op de foto. Binnen begroet het comité vijf man sterk iedere gast. Het is gezellig. De gasten feliciteren elkaar met ‘200 jaar’. Er worden hapjes en drankjes geserveerd en ik klets bij met oude bekenden.
In de zaal zit opnieuw de pers bij elkaar. Nu geen koninklijke upgrade, maar wel een goed zicht op het podium en de binnenkomst van de koninklijke familie. Mijn mond valt open als ik prinses Irene zie. In een goudkleurige japon schittert ze opnieuw, wat is ze toch prachtig. Ze geeft ons een vriendelijk knikje en begeleidt haar zus prinses Christina over de trappen naar beneden. Het programma is afwisselend en prachtig en ik realiseer me dat ik hier wel heel veel over kan twitteren, maar dat Vorsten-lezers vast alles al meekrijgen via de live-uitzending van de NOS. We (inclusief de koninklijke familie) zingen hard mee met de Hollandse medley en lachen om de grapjes van de presentator.
Na de voorstelling, wanneer de tv-uitzending al is gestopt, is er een receptie. Opnieuw merk ik dat koning Willem-Alexander een andere aanpak heeft dan zijn moeder. Was ik gewend dat het staatshoofd toch redelijk afgeschermd een wijntje dronk, nu weet ik niet wat ik meemaak. Prinses Laurentien staat tegen een zuil aan geleund te praten met een gast, en hé, daar loopt prinses Viktória met Jaime. Terwijl ze kletsen met Erben Wennemars word ik afgeleid door de buik van de prinses. Mijn eerdere vermoedens zijn nu wel heel sterk. Dit is meer buik dan ‘zwaar getafeld’. Ik bel onmiddellijk met onze redacteur, die het heugelijke nieuws van de woordvoerder bevestigd krijgt. Vorsten is nogal van het check-check-dubbelcheck. Maar prins Jaime bevestigt daarna ook onze vermoedens: in februari verwachten zij inderdaad hun eerste kind. Koninklijk nieuws vanaf een gezellige receptie.
Koningin Máxima loopt langs, en ik nog even met prinses Marilène die trots vertelt dat het Rijksmuseum zich mag verheugen op de twee miljoenste bezoeker. Ook haar Vrienden nemen in aantal toe, al zijn er natuurlijk altijd nieuwe Vrienden welkom! Ik had me voorgenomen het niet al te laat te maken, ik moet nog een beetje uitrusten van de volle werkweek en de twee weken Antillen. Maar deze unieke kans laat ik niet lopen. Pas als alle koninklijke gasten zijn vertrokken, verlaat ik Scheveningen. De start van de viering van 200 jaar Koninkrijk was fantastisch. Niet alleen voor mij als Nederlander, maar zeker ook als verslaggever Koninklijk Huis.
Ik verheug me nu al op de andere festiviteiten, ik ben er klaar voor!
