Telefoon uit België. Een journalist wil graag mijn visie op prinses Beatrix horen. Ik beloof terug te bellen, maar onbewust stel ik het telefoontje uit. Het is druk op de redactie en dan ‘even’ mijn visie geven? Ik ben bijna in staat om de journalist uit te nodigen voor een bezoek van een week. Een Belgische journalist. Ik denk terug aan die ene keer dat ik als relatief jonkie naar Brussel rij omdat de Belgische troonopvolger zijn verloofde wil voorstellen. De afstand Amsterdam-Brussel zal ik nog vaker rijden, maar is zo’n aanslag op de blaas. Ik bedenk me die keer dat ik nog nooit het kleinste kamertje op een paleis heb gezien en wend mij journalistiek nieuwsgierig tot een beveiliger. Het is een beetje een tegenvaller. De wc is niet anders dan bij mij thuis, de bril is zelfs van kunststof. Eigenlijk is het enige koninklijke aan mijn toiletbezoek dat er een beveiliger voor de deur post.
Ik ben de enige Nederlandse journalist en zie mijn kans schoon. Mijn Belgische collega’s stellen hun vragen in koninklijk Frans. Zou de aanstaande van de prins ook onze taal machtig zijn? Ik vrees dat mijn vraag niet intelligenter is dan ‘spreekt u ook de taal van dat ander België, het Nederlands?’ Mathilde d’Udekem d’Akoz wordt verlegen en duikt weg achter de rug van haar prins op het witte paard die mij vervolgens wel antwoord geeft. Maar de schoonheid van Mathilde treft mij. Wat een klassieke schoonheid! Heftige make-up kan ik niet ontdekken, maar wat een klassieke en lieve uitstraling. Daar zou onze vrijgezelle Prins van Oranje met jaloezie naar kunnen kijken.
‘Toost u mee?’, wordt mij gevraagd. Het is prins Laurent! Ik moet lachen om zijn ‘wars van protocol’en vind het vruchtensapje heerlijk. Voor het prinselijk huwelijk ben ik weer in Brussel. De jurk, het bloemstuk, de auto, de begeleiding van Mathilde’s vader naar het altaar, de gelofte in vier talen, ik vergeet bijna dat ik er ‘gewoon’ voor mijn werk ben. Mijn moeder heeft me kennis laten maken met Grace Kelly en nu zie ik met eigen ogen dat dit soort klassieke schoonheid ook in het nieuwe millenium bestaat.
De telefoon rinkelt opnieuw. België aan de lijn, over mijn visie op prinses Beatrix. Ik vertel over de afgelopen periode en maak onbewust vergelijkingen tussen het Belgische en het Nederlandse koningshuis. En merk dat ik mijn zogenoemde journalistieke onafhankelijkheid toch echt kwijt ben. Ja, Filip is gegroeid in zijn rol als koning, maar verbleekt in mijn ogen bij koning Willem-Alexander. Ja, koningin Mathilde is en blijft prachtig (zie de reportage in de nieuwe Vorsten), maar koningin Máxima past beter bij ons en is minimaal net zo prachtig. Maar dan gaat het mis in de vergelijking. Koning Filip heeft in een gesprek met journalisten gezegd dat de troonswisseling in België beter was dan in Nederland. Dat ben ik toch echt niet met hem eens! Wij zijn wel koele noorderlingen, maar een koninklijk feest bouwen, kunnen we als geen ander.
Dus! Mijn visie op prinses Beatrix? Oja…..ik kom opnieuw niet onder de vergelijking uit. Onze prinses werkt nog hard en, voor zover wij kunnen waarnemen, met veel plezier. Anders dan koning Albert II. En nu heb ik geen chauvinistisch oordeel klaar. Ik weet niet wat de voorkeur heeft. Kan ik in deze volstaan met de opmerking dat ik het fijn vind dat de Belgische pensionados zo genieten van hun vrije tijd en van elkaar, maar dat ik ook heel blij ben dat we prinses Beatrix nog niet echt hoeven te missen? En dat ze met haar 76 lentes nog een voorbeeld is voor menig oudere? Dus voor één keer: Vive la Belgique en Leve Nederland!
