Onzekerheid over zaken als “een dak boven je hoofd, een toereikend inkomen en een vertrouwde woonomgeving” leidt tot toenemen chagrijn tussen mensen. Dat zei koning Willem-Alexander dinsdag namens de regering in de troonrede. “Dat gebrek aan zekerheid knaagt aan de onafhankelijkheid aan mensen. En leidt bovendien tot onderlinge kribbigheid en verlies aan saamhorigheid.”
De koning begon de troonrede met een terugblik op de sportzomer. “Voor al die miljoenen sportliefhebbers in Nederland – waaronder ook mijn eigen familie – viel er veel te genieten. En er was veel om trots op te zijn”, zei de koning. De samenleving mag zich aan het voorbeeld van de sporters van TeamNL spiegelen, zei hij ook. “Wanneer we ons doelgericht ergens toe zetten, kunnen we veel bereiken en de hoge kwaliteit van leven in ons land vasthouden.”
De regering wil de komende jaren zorgen adresseren die doorklonken in de verkiezingsuitslag van november, zei de koning. In de toespraak stipte de koning onder meer zorgen over migratie, de overspannen woningmarkt en de toekomst aan. Willem-Alexander zei verder dat het land door “toenemende dreigingen” voorbereid moet zijn “op bijvoorbeeld aanvallen op onze digitale verbindingen, wegen, energienetten, havens en waterwerken.” Maar “ook thuis moeten mensen zich wapenen tegen een tijdelijke uitval van bijvoorbeeld stroom en water”, zei de vorst.
De koning zei in de troonrede dat een groot deel van de problemen in de maatschappij terug te voeren zijn op jarenlang beleid van “te veel regels, procedures en controledrang.” Maar die “beleidswerkelijkheid van de tekentafel past in veel gevallen niet bij de praktijk van alledag”, aldus de koning. “Te vaak krijgen mensen de boodschap dat iets om formele redenen niet kan of mag, waardoor zij het gevoel krijgen de regie over het eigen leven te verliezen.” In het beleid moet men ervan uitgaan wat wél kan, zei de koning.
“In onze complexe samenleving is het antwoord op de vraag wat wél kan vaak niet eenvoudig te geven”, zei Willem-Alexander aan het einde van zijn toespraak. “Toch ligt daarin een opdracht voor iedereen die politieke of bestuurlijke verantwoordelijkheid draagt. Want als de regels van een land voor grote groepen mensen niet meer behapbaar zijn, schiet overheidsbeleid zijn doel voorbij.”
