‘Veel plezier he?’ hoor ik voor ik vertrek, ‘heb je het leuk gehad?’, hoor ik als ik terugkom. Tien dagen naar Canada én de VS, te mooi om waar te zijn. En dat is het ook, daarom neem ik u graag mee op reis. De administratieve rompslomp met betrekking tot visum, accreditatie etcetera sla ik voor het gemak even over. We zetten de wekker om 04.30 uur om op tijd op Schiphol te zijn. Om de kosten zo laag mogelijk te houden, hebben we een vlucht met een tussenstop in Newark, Amerika. De beveiliging is streng en er wordt me gevraagd waarom ik in Amerika ben en wat ik in Canada ga doen. Een koningspaar uit Nederland maakt (nog) geen indruk in dit land. Gelukkig is een aantal collega’s van andere media me al voorgegaan, waardoor mijn antwoord voldoende is om door de douane te komen. Na een paar uur vlieg ik door naar Ottawa, Canada. Vliegen wordt mijn core business: tien vluchten in tien dagen!
De koning geeft er de voorkeur aan zoveel mogelijk te zien in een relatief korte tijd. Dus liever tien korte afspraken op een dag, dan drie uitgebreide ontmoetingen. En dus gaat de pers in een busje dat de ambassade heeft geregeld van locatie naar locatie. Die bus is de mooiste persbus waar we ooit in hebben gezeten, zeker in Amerika. Maar we zijn vooral blij met de airconditioning. Het is over de dertig graden en dan is een net pak of nette japon al snel erg benauwend. Daarnaast gebiedt het tempo van het programma dat we regelmatig een sprintje trekken. Om maar zo min mogelijk te hoeven missen, willen we natuurlijk klaar staan voordat het koningspaar arriveert. We zijn getuige van de start van een gesprek, maar na de eerste beleefdheden hollen en racen we alweer naar de volgende locatie.
Ik klaag niet, ik vertel wel eerlijk hoe het eraan toegaat. Want natuurlijk is het leuk! Sterker nog: we hebben een hoop lol. We wiegen, buiten het zicht, mee op de muziek bij een dance-event, ik schater af en toe om de humor van de koning, en ik geniet van al die leuke ontmoetingen met mensen in het publiek.
Voordat het koningspaar arriveert, probeer ik zo veel mogelijk geëmigreerde Nederlanders te spreken over hun relatie met het thuisland en de Oranjes. Ze blijken het op de voet te volgen en van sommigen heb ik leuke mails en foto’s ontvangen over hun dagje uit om het koningspaar te zien.
Een koninklijke dag duurt lang: van 6 uur ’s ochtends tot half 11 ’s avonds is geen uitzondering. Veel tijd om eropuit te trekken is er dus niet. Geeft niet, we zijn immers aan het werk. En wanneer het me dan toch gegeven is om drie uur met een gehuurde fiets Washington te verkennen en het Witte Huis te zien, is dat extra dierbaar.
Op de laatste dag heeft het staatshoofd traditiegetrouw een gesprek met de pers. Twee collega’s (Menno Reemeijer van Radio1 en Antoin Peeters van RTL Nieuws én Vorsten) nemen afscheid van het vak ‘verslaggever Koninklijk Huis’. We hebben nogal wat meegemaakt met zijn allen. Niet alleen nu, maar ook op eerdere reizen van het huidige staatshoofd en van zijn moeder. Ik ga ze missen: om hun solidariteit, hun relativeringsvermogen en hun humor.
De volgende staatsbezoeken staan al weer met potlood geschreven in de agenda: China in oktober dit jaar en Frankrijk in maart 2016. Eén ding is zeker: wat er ook gebeurt, Vorsten is erbij! Met plezier! Al 43 jaar!
Justine Marcella
Hoofdredacteur Vorsten
