Regisseur Ed Perkins heeft voor zijn documentaire The Princess bijna duizend uur aan archiefbeeld over prinses Diana bekeken. Maar wie ze precies was en wat er in haar omging is voor de Britse filmmaker nog steeds “een groot raadsel”, vertelt hij aan het ANP.
“Ik heb na die honderden uren nog steeds het gevoel dat Diana een soort enigma is”, zegt Perkins. “Mensen noemen haar vaak een onbeschreven blad waarop ze hun eigen hopen, dromen en angsten konden projecteren. Daarom hebben zoveel verschillende mensen het gevoel alsof ze een persoonlijke band of connectie met haar hadden. Ook al hebben de meesten haar nooit ontmoet.”
Dat gevoel van een persoonlijke band is volgens Perkins een van de redenen dat Diana, die woensdag precies 25 jaar geleden overleed, na al die jaren nog steeds zo geliefd is. “Een andere reden is dat mensen graag geloven in een sprookje en we zijn, hoe tragisch het ook is afgelopen, getuige geweest van een sprookje. De prins vindt zijn mooie prinses, wordt verliefd en trouwt. Mensen worden ook verliefd op dat idee, willen dat het werkt en leven mee.”
De underdog
Ook had de ex-vouw van prins Charles volgens de regisseur iets “ontwapenends”. “Leden van het koningshuis komen meestal gewoon opdagen voor een evenement. Ze openen bijvoorbeeld een school of ziekenhuis en voeren een kort gesprekje. Diana deed dat ook, maar haar aandacht werd haast instinctief getrokken naar de ‘minst belangrijke’ persoon in de kamer: de ‘underdog’. Ze had de bijzondere gave om iemand echt op zijn gemak te stellen. Dat kwam door haar charisma en schoonheid, maar vooral doordat ze echt begrip leek te hebben voor de problemen die deze mensen hadden.”
Zelf voelt Perkins ook een bepaalde “persoonlijke connectie” met de prinses. “Ik heb een heel heldere herinnering aan de dag dat ze overleed, ook al was ik toen pas 11 jaar oud. Ik weet nog dat ik wakker werd gemaakt door mijn moeder, die enorm van slag was, en dat we daarna met het gezin voor de tv zaten en alles wilden volgen. Het was alsof de wereld stil lag. Het enige andere moment waarop ik datzelfde gevoel had, was tijdens de aanslagen van 11 september.”
Massaal gerouwd
De regisseur voelde verdriet “om het verlies van een publiek figuur”, maar hij was vooral in “de war” door wat het effect van haar dood was. “Er werd massaal gerouwd. Volwassen mannen en vrouwen gingen de straat op in Londen en huilden. Er werden altaren gebouwd en er waren zeeën van bloemen. Ik snapte het niet, waarom huilen mensen alsof ze een familielid hebben verloren? De meerderheid had haar nooit ontmoet. Hoe kan iemand dat teweegbrengen?”
Dat gevoel is hem altijd bijgebleven en speelde ook mee bij de beslissing om The Princess, vanaf donderdag te zien in de bioscoop, te maken. “Ik wilde weten wat daarachter zat. Dat idee vond ik altijd interessanter dan wie Diana nou precies was.”
