Het zou een roman van de Belgische auteur Hugo Claus kunnen zijn, zo verdrietig is het verhaal van zowel koningin Paola als dat van prinses Delphine. Twee bloedmooie vrouwen die in dezelfde periode ver van elkaar hartzeer hebben. Ze kennen elkaar niet en toch heeft hun leven en hun verdriet alles te maken met dezelfde man, koning Albert. En eigenlijk is ook hij een verliezer in dit verhaal. Over zowel Delphine als over Paola is een documentaire gemaakt. De twee flms staan totaal los van elkaar, maar beide geven inzicht in een moeilijke periode voor zowel Delphine als Paola. In Delphine, mijn verhaal vertelt de splinternieuwe prinses over haar jeugd waarin ze gedwongen naar de man moest die op papier haar vader was, omdat haar biologische vader onmogelijk haar vader kon zijn. Die vader was prins en belangrijker nog: getrouwd.
Een jonge Paola in 1965 op weg naar Kopenhagen 
Paola op haar 29e verjaardag in 1966
De vele foto’s die ze in de documentaire laat zien, tonen gelukkige momenten met Albert en haar moeder tijdens verschillende vakanties. Maar het zijn juist de momenten zonder Albert die me raken. Een moeder die haar dochter nooit knuffelt, stiekeme ontmoetingen, haar grote liefde is de vader van haar dochter, maar het is een geheim dat knelt en steeds knellender wordt. Bang om ontdekt te worden, verlaten moeder en dochter hun geboorteland. Delphine is ongelukkig op school, en anorexia maakt bijna een eind aan haar leven. De ‘huisvriend’ op wie ze zo dol is, verdwijnt van het ene op het andere moment uit haar leven. En wanneer de geheime dochter wordt ontdekt, wordt Delphine opgejaagd alsof ze lady Di is. Na het zien van deze documentaire snapte ik beter waarom Delphine erkenning wilde en waarom dat een jarenlange strijd waard was. De documentaire over Paola is minstens zo opmerkelijk. Want de koningin heeft meegewerkt en is opvallend openhartig, ook over de periode waarin Delphine is verwekt en Paola en Albert bijna waren gescheiden. ‘Ik was niet gelukkig. Absoluut niet, en ik voelde dat alles in het honderd liep. Ik wist niet wat ik moest doen. Het gevaar op een scheiding bestond op dat moment zeker. Tien jaar lang nam ik afstand van alles, van 1970 tot ongeveer 1980. In die tien jaar was ik vaak alleen.’ Dan kun je nog zo mooi wonen, de mooiste juwelen en kleding tot je beschikking hebben, geluk is daarmee zeker geen vanzelfsprekendheid.
Meer Vorsten
Deze column van Justine Marcella staat in de nieuwe Vorsten. Met o.a:
- Zijn diademen future proof?
- Mode: royals op het witte doek
- Noorse Ingrid Alexandra is volwassen!
- Filip en Mathilde in de woestijn
- Stalmeester zwaait af na 25 jaar aan het Hof
Wanneer Albert verdwijnt uit het leven van Delphine, krijgt Paola haar man terug. ‘Toen zei hij tegen me: “Ik heb altijd van je gehouden.” Dat deed me plezier.’ Het verhaal loopt gelukkig goed af. Delphine wint haar strijd en ontmoet haar vader, Paola en haar halfbroers en halfzus. Paola heeft na een lange zoektocht naar zichzelf, de liefde van haar man en vrijheid een prettig bestaan weten op te bouwen. Ze lijkt hechter dan ooit te zijn met de man die zij in 1959 haar jawoord gaf. Ze genieten van hun leven buiten de schijnwerpers, de Italiaanse zon, de vrijheid en elkaar. Zoals ze het zelf zegt aan het einde van de film: ‘Wanneer je de beperkingen eenmaal accepteert, word je vrij.’
